ilkokulda ilk gün

altıma sıçtığım gün.. şimdi şöyle bir çocuk hayal edin, saçları sarı, gözleri siyah ve hep annesiyle birlikte olmuş.. bir saniye bile annesinin yanından ayrılmamış bir çocuk.. işte bu melun gün, benden 6 ay büyük amcaoğlu ile onların evinde oturuyoruz.. kapı çaldı.. ve okuldan bir kaç öğrenci bizi almak için geldiler.. ki okul da tam amcamların evinin karşısında.. sanki biz asker kaçağıymışız gibi apar-topar götürüldük okula.. o ara annemi aradı gözlerim.. ama yok annem.. her zaman ki gibi komşu gezmesine gitmiş.. ki o zamanlar okul açıldığında öyle ilk günden elimizden tutup da götürmezdi ailelerimiz bizi.. aradan aylar geçerdi de öyle giderdik okula.. neyse işte.. götürüldük okula.. ben amcaoğluna bakıyorum.. o ise bana.. üzerimizde önlük falan yok.. siyah önlüklü son jenerasyonuz.. gittik işte.. pardon. götürüldük.. herkes öyle bir mutlu ki, biz şaşkınız.. oyunumuz yarım kalmış evde. aylardan ya ekim ya da kasım.. zira hava soğuk.. bir gece önceden yemiş olduğum her hangi bir şey dokunmuş bana. deli gibi ishalim.. geçtik bir köşeye.. pineklemeye başladık.. sınıfa bir adam girdi.. öyle kalın bıyıkları var ki, o oturduğum sırada canım çıkacak olsa çocuk aklımla susmamı emrediyor bıyıkları.. ben sıkıldıkça sıkıldım.. ıkındıkça ıkındım.. ve sonunda dayanamayıp bıraktım kendimi.. iki dakikaya kalmaz kokum çıktı.. kızların ve bizden daha ehil diğer öğrenilerin bizi aşağılayan gülüşleri ile hemen apar-topar eve götürülürken hayatımda ilk imzamı, paçalarımdan süzülen bok ve sol elimin tersiyle sildiğim gözyaşlarıyla bir toprak yola attım..

"anne ben çocuk muyum? git eve bir daha da beni getirme ben gelirim" demiştim anneme öyle bir özgüvendi o yaşta bendeki. sonra baktım ki herkesi annesi getiriyor önce pişman oldum sonra kendimi kandırdım bunlar bebek demek ki diye yıllar birbirini kovaladı 8. sınıftayken baktım hala annesi getiren çocuklar var kendi kendime dedim ki bunların hepsi akılsız ben ilk gün yapmam gerekeni yapmışım başının çaresine kendin bakmayı bileceksin. her zaman en iyisi kendi başının çaresine kendin bakmandır.

o gün annemle okula gelmiştik yalan yok başına bişey gelir diye bende onu geri eve bıraktım.

burnumdan sümükler akana kadar ağlamıştım okula ilk başladığımda.hatta eski fotoğraflar arasında ağlarken çekilmiş fotoğrafım bile var,neyin kafasıyla kim çektiyse artık amk.daha o gün belliymiş okuldan nefret ettiği yada edeceğim.

altına sıçmayan kaldı mı diyip ilk entry ile rahatladığım başlık. ilk günü bilemem fakat ilkokula gidipte altına yapmayan çok ender insan vardır diye düşünüyorum.